Mantel der woede
Mantel der Woede..?!
Vanmorgen was het niet voor het eerst dat ik het even aan een cliënte moest uitleggen; mantel der woede... De laatste tijd komt ze zó zichtbaar anders mijn praktijk binnen dan enkele maanden geleden. Ik werd er vanzelf blij van en dus begroette ik haar met de woorden: “Tsjonge Carla,
het is je gewoon áán te zien dat je de mantel der woede hebt afgeworpen...!” Haar naam verzin ik hier natuurlijk. Maar ze keek mij verrast aan en herhaalde op vragende toon de door mij gebruikte uitdrukking: “Mantel der woede ? Ik ken alleen maar de uitdrukking: mantel der liefde...”
Tsja.., wie kent die uitdrukking niet ? De “mantel der liefde” behoeft maar voor weinigen uitleg. Het welbekende gewaad van de goede maar vaak vergeefse bedoelingen, hand over het hart, door de vingers zien, de lieve vrede bewaren enzovoorts. Zogezegd, een luchtig zomerjasje voor niet al te slechte omstandigheden. Hoewel, het ding kan evengoed verstikkend blijken.
Maar de mantel der woede ? Wow.., d'r zijn er nog al wat die dat onding dragen zonder het te weten. Het is dan ook een geraffineerd kledingstuk in heel uiteenlopende uitvoeringen. Om het maar even bij Carla te houden. Al lange tijd liep zij met een heel neerslachtig gevoel. Op enigszins gevorderde leeftijd aanbeland, realiseerde zij zich terdege dat haar leven haar niet had gebracht wat zij ervan verhoopte. Het was voor Carla alsof het er nú op aankwam, of zij daar wel of niet iets mee zou gaan doen. Dus meldde ze zich bij mij voor klankmassage-therapie. Een mooie ingang want je hoeft gewoon niets te vertellen of uit te leggen. De klankmassage-therapie helpt je na enkele keren zelf wel op de thema's die werkelijk jouw aandacht vragen. En zo ging het dus óók met haar...
De erfenis van een volstrekt liefdeloos milieu uit haar kinder- en jeugdtijd, de overlevingsmechanismen die tot een vreugdeloos en plichtmatig levensscript hebben geleid, enkele mislukte relaties, een goed verborgen maar erg negatief zelfbeeld, vervreemding van haar vrouw-zijn en een piekerend, zelfverwijtend bestaan in louter haar hoofd. Haar baan werd haar vluchtheuvel – ze is er erg goed in en betekent veel voor haar mensen – zonder er zelf vreugde aan te beleven. In haar eigen ogen stelde ze niets voor, voelde ze zich diep eenzaam en werd alles in haar bestaan een zinloos en dingmatig uitdienen van de tijd... Carla droeg de zelfvernietigende mantel der woede om haar schouders. Alleen, ze wist dat niet.
Woede herkennen we doorgaans alleen als een vorm van geweldsuitbarsting; hetzij verbaal hetzij in verschillende graden van fysieke agressiviteit. Maar wat te denken van al die herinneringen, gevoelens en behoeften welke liefst worden verdrongen ? Niet zeuren, vond Carla; iedereen heeft wel wat en.., kom op, flink zijn; laat je niet kennen ! Totdat zij onder invloed van de klankmassage
op een diep, zeer diep niveau tot het onthutsende inzicht kwam, dat zij daardoor ook zichzelf niet kende. Dat ze zó niet verder kon... Van daaruit startte de verdere coaching en, er ging een wereld voor haar open; zij ging voor zichzélf open.
Niet langer zijn haar schouders gebogen, staan haar ogen verdrietig, is haar tred slepend. Zij kleedt zichzelf weer met een hernieuwd zelfbewustzijn en oogt als een leuke, aantrekkelijke vrouw. Je wordt vrolijk als je haar opgeklaard gezicht ziet. Carla is hard op weg haar verleden te verstaan en los te laten. Ze ontdekt nu de bezielende kracht van een aardse en natuur-verbonden spiritualiteit als bodem voor haar zelfbeleving als vrouw, die gezien en gehoord mag worden. De kwellende “mantel van de woede” is afgeworpen en zal haar niet meer verteren...
auteur is Wil Koolhof , Jungiaans zin-therapeut in Zwolle
